shortfic lie<6927~>

by **alone** Sat Jul 11, 2009 11:34 pm

Paring - 6927

"อ็อดดดดดดดดดดดดดดดด" เสียงออดเลิกเรียนของโรงเรียนนามิโมริดังขึ้น
"เฮ้อ เลิกซะที" ยามาโมโตะพูดพลางบิดขี้เกียจ
"รุ่นที่ 10 ครับ!!" โกคุเทระพูด
"หือ? โกคุเทระคุงมีอะไรหรอ" สึนะถาม
"คือว่า เย็นนี้ผมจะไปซื้อระเบิดสักหน่อยนะครับ เลยให้รุ่นที่ 10 กลับไปก่อนเลย"
"อ๋อ อือ ได้สิ"

"เฮ้! สึนะ" ยามาโมโตะวิ่งหาที่โต๊ะสึนะ
"ยามะโมโตะมีอไรหรอ"
"เย็นนี้ชั้นมีซ้อมเบสบอลนะ คงกลับบ้านพร้อมกับนายไม่ได้ โทษทีนะ"
"ไม่เป็นไรหรอก พยายามซ้อมเข้านะ"
"แน่นอน" ยามาโมโตะวิ่งออกไปจากห้อง
สึนะมองดูยามาโมโตะวิ่งออกไปจากห้อง
"เฮ้อ เหลือคนเดียวซะแล้วสิ ค่อยๆเดินกลับบ้านละกัน" สึนะหยิบกระเป๋าตัวเองพร้อมเดินออกจากห้องไป

สึนะคิดเรื่อยเปื่อยไประหว่างทางตั้งแต่ตอนที่เจอกับโกคุเทระคุง ตอนที่ได้เป็นเพื่อนกับยามาโมโตะ ตอนที่สู้กับมุคุโร่.....จะว่าไปมันเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ความรู้สึกที่มีต่อนายมันแปรเปลี่ยนไปเป็น 'ความรัก'......นายจะรู้มั้ยนะว่าชั้นรักนายมากแค่ไหน สึนะหยุดเดิน เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า 'มุคุโร่ นายจะรู้ไหมนะว่าชั้นคิดถึงนายแค่ไหน' นัยน์ตากลมโตดูเศร้าลงถนัดตา พลางพึมพำออกมาว่า 'มุคุโร่'

"?!!"สึนะรีบวิ่งไปที่โกคุโยแลนด์ เพราะลางสังหรณ์ของตัวเอง "เป็นนายใช่มั้ยมุคุโร่!"

โกคุโยแลนด์
"แฮ่ก ๆๆ" ถึงซะทีเหนื่อยชะมัด สึนะเดินเข้าไปในห้องที่เคยต่อสู้กับมุคุโร่
"ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะครับ วองโกเล่" เสียงปริศนาดังขึ้น
"นาย!!!" สึนะหันหน้าไปทางต้นเสียงทันที ที่ได้ยินเสียงนั้น
"มุคุโร่!"
"ครับ" มุคุโร่ยิ้มออกมาตามนิสัยตัวเอง
"นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?!!" สึนะถาม
"ผมใช้ร่างโคลมนะครับ พอดีว่ามีธุระนิดหน่อย เดี๋ยวก็ต้องไปแล้วละครับ"
"งั้นหรอ" สึนะทำหน้าเศร้าออกมาอย่างปิดไม่มิด
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ วองโกเล่"
"ไม่มีอะไรหรอก แต่ว่า...เอ่อ....คือ.....ชั้นมีเรื่องจะบอกนายนะ" เอาวะ เป็นไงเป็นกัน
"บอกผม?" มุคุโร่ถามย้อนกลับไป
"อือใช่ คือ ช.....ชั้นรักนายนะ!!!!!!!" สึนะก้มหน้าลงเเพื่อปิดใบหน้าที่กลายเป็นสีแดงเรียบร้อยแล้ว
"งั้นหรอครับ แต่ว่า...ผมเกลียดคุณ" มุคุโร่พูดอย่างไม่สนใจไยดี
"แค่นี้ใช่มั้ยครับ คุณก็กลับไปได้แล้วละครับ วองโกเล่" สายหมอกบอกตัดนภาอย่างไร้เยื่อไย
"ท....ทำไม"
"เพราะว่าคุณน่ะน่ารำคาญไงครับ คึหึหึ"
สึนะวิ่งออกไปจากโกคุโยแลนด์ และหยุดลงระหว่างที่วิ่งมาได้สักระยะ "ฮือๆ" สึนะร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แต่ว่านะ......ถึงนายจะไม่รักชั้นก็เถอะ แต่ชั้นจะรักนายแบบนี้ตลอดไป

ในเมื่อสายหมอกบอกตัดนภาอย่างไร้เยื่อไย แล้วไยนภาจึงยังรักสายหมอกจอมหลอกหลวงนั้นอีก

เพราะว่านายคือคนที่สำคัญที่สุดสำหรับชั้น เพราะนายทำให้หัวใจของชั้นได้สัมผัสถึงความอบอุ่น และชั้นจะรักนาย ตราบชีวิตนี้จะหมดลมหายใจ

เพราะนภาได้สัมผัสถึงความอ่อนแอภายในจิตใจของสายหมอก จากคำพูดที่หลอกหลวงที่ใช้ปิดบังความอ่อนแอของจิตใจตนเอง แม้จะรู้ว่าสายหมอกนั้นต้องการที่พักพึ่งมากแค่ไหน ต้องการความอบอุ่นมากเพียงใด แต่ว่า......มันคงไม่ใช่นภาสินะ ที่จะเป็นคอยให้ที่พักพึ่งแก่จิตใจที่อ่อนแอนั้นได้ เพราะนภานั้นจำเป็นจะต้องโอบอุมทุกสิ่งทุกอย่าง แม้ว่าจะไม่สามารถทำให้นายรู้จักความอบอุ่นของความรักได้ ก็จะคอยดูแลอยู่ห่างๆ ด้วยความห่วงใย

ส่วนทางมุคุโร่นั้น
'คุณลืมไปหรือเปล่าครับ วองโกเล่ สายหมอกน่ะ มีชีวิตอยู่ได้ด้วยการหลอกหลวงเท่านั้น' แม้ว่าถึงผมอยากจะตอบรับความรักของคุณมากแค่ไหน ผมก็ทำไม่ได้หรอกครับ เพราะว่าคุณน่ะสูงส่งเกินไป

เพราะสายหมอกรักนภา แต่นภานั้นอยู่สูงเกินไป จนไม่กล้าอาจเอื้อม
เพราะนภานั้นไร้เดียงสาเกินไป จึงไม่อยากจะทำให้นภาที่อ่อนโยนนี้เเปดเปี้ยน

คุณนะอ่อนโยนเกินไป แต่เพราะความอ่อนโยนนั่นแหละ ที่ทำให้...ผมรักคุณ

"ผมรักคุณนะครับ 'สึนะโยชิคุง'"

-----FIN----